W nagrodę za wybitne zasługi, Kazimierz Wielki w 1359 roku nadał rycerzowi Janowi Gładyszowi dobra ziemskie w okolicy rzeki Ropy. Gładyszowie uczynili z Schonbergu (Pięknej Góry), czyli z Szymbarku, swoje miejsce rodowe, które stało się ośrodkiem nieformalnego państwa Gładyszów, określanego mianem Dominium Ropae. W XVI w. wybudowali w Szymbarku dwór obronny, który przetrwał do dziś.

Kasztel w Szymbarku jest bardzo cennym zabytkiem architektury renesansu w Polsce i stanowi przykład kasztelu polskiego. Budowę zamku rozpoczęto w pierwszej połowie XVI w. , a zakończono w latach 1585-1590. Zbudowany jest z miejscowego kamienia z dodakiem cegły. W końcowej fazie budowy bryłę dworu szymbarkiego zwięńczono attyką arkadową, na której umieszczono motywy geometryczne przeplatane fantastycznymi maskami. Cechą charakterystyczną są cztery baszty narożne, które wystają poza lico murów.

Dwór usytuowano na skarpie nad rzeką Ropą i do końca XVII wieku pełnił funkcję reprezentacyjne i mieszkalne. Kasztel zamieszkiwany był do końca XVIII w. po Gładyszach przechodził kolejno we władanie rodzin: Strońskich, Siedleckich, Bronikowskich, Rogoyskich, Sękiewiczów i Kuźniarskich. W XIX w. mieściła się w nim gorzelnia i spichlerz zbożowy.

W 2010 został zakończony remont obiektu i dziś stanowi oddział Muzeum Dwory Karwacjanów i Głdyszów w Gorlicach.

Tekst przygotowany na podstawie ulotki informacyjnej muzeum "Dwory Karwacjanów i Gładyszów" w Gorlicach.